Terug in Ghana

Na onze scooteravonturen in Burkina Faso, met twee gidsen die ons net iets te leuk vonden, zijn we afgelopen zondag terug naar Ghana gereisd. We zijn zo blij om weer in dit land te zijn! Burkina Faso was geweldig, maar de mensen spreken er geen woord Engels, en ons Frans is heel slecht, dus de communicatie ging erg moeilijk. Daarnaast is de armoede in Ghana minder, wordt er veel minder gebedeld en zijn de mensen hier gewoon ontzettend lief!

Zondagochtend om acht uur vertrokken we met de bus vanuit Bobo naar Ouagadougou, vanwaar we met een klein busje verder naar de grens zijn gegaan. Een beetje jammer alleen dat het busje beladen was met meer dan duizend kilo rijst en tien geiten op het dak, waardoor we bijna niet vooruit kwamen. Over de laatste 150 kilometer hebben we meer dan vijf uren gedaan. Uiteindelijk waren we pas om zes uur ’s avonds in Ghana, waar we vijfhonderd meter over de grens in een hotel overnacht hebben.

Maandag zijn we in Paga met een krokodil op de foto geweest! Adrie en ik zijn eigenlijk allebei doodsbang voor krokodillen, dus het was een hele overwinning voor ons. We moesten een kip kopen, waarmee een krokodil uit het water werd gelokt waarmee we op de foto mochten. We mochten hem aanraken, er op gaan zitten, alles wat we maar wilden! Na afloop werd de kip aan de krokodil gevoerd en werd hij terug het water in gestuurd. Het duurde alles bij elkaar misschien maar vijftien minuten, maar we zijn zo trots dat we het gedaan hebben!

Dinsdag hebben we met de scooter in de omgeving van Bolgatanga rondgetourd. We zijn naar Tongo Hills geweest, waar een oud dorpje tussen de rotsen ligt. De chief van het dorpje heeft 17 vrouwen, die allemaal met elkaar op een compound wonen. Bij het dorpje liggen ook shrines (offerplaatsen) die je kan bekijken, maar dat mag alleen topless! Onze mannelijke Ghanese gidsen wilden ons daar graag mee naar toe nemen, maar we hebben er toch maar voor bedankt.

Woensdag wilden we doorreizen naar Mole national park, de plek in Ghana om olifanten te spotten! We hadden in onze reisgids gelezen dat de reis een van de meest memorabele van onze tijd in Ghana zou worden en dat was zeker het geval! De bus naar Mole zou officieel om half twee vertrekken, maar ging uiteindelijk pas om drie uur. De weg naar Mole was de slechtste die wij ooit hebben gezien. Onverhard, smal, geen verlichting en overal gaten in de weg. De reis verliep ondanks dat redelijk soepel. Totdat het donker begon te worden en bleek dat de bus helemaal geen licht had! Eerst hebben we een stuk gereden met het licht van zaklampen die uit het raam werden gehouden, maar op een gegeven moment ging dat ook niet meer. Toen de bus vast kwam te zitten in de berm en bij zijn pogingen om los te komen bijna kantelde, raakte iedereen in paniek en zijn we uitgestapt. Daar stonden we dan, in de middle of nowhere, naast een kapotte bus. Gelukkig zat er een gids van Mole in de bus, die een collega had gebeld die met de auto onze kant op kwam rijden. Hij is met groot licht achter onze bus aangereden tot aan het eerstvolgende dorpje, waar de bus werd geparkeerd. Iedereen moest eruit. We waren al bang dat we de nacht in dat dorpje moesten doorbrengen, maar gelukkig mochten Adrie, ik en nog drie andere blanken tegen betaling mee met de auto van het national park.
Uiteindelijk zijn we toch nog veilig op onze bestemming aangekomen!

De volgende ochtend zijn we al om zeven uur op safari gegaan. Even leek het erop dat we de olifanten niet zouden zien, maar na twee uren zoeken hebben we ze toch gevonden. Op twintig meter afstand konden we zien hoe ze een bad namen en hele bomen sloopten. De rest van de dag hebben we heerlijk genoten van Mole Motel. Een hele bijzondere plek, met een zwembad van waaruit je over het national park kan uitkijken. Je moet alleen wel goed op je spullen passen, want de bavianen lopen er gewoon over het terras en nemen alles mee wat er maar een beetje eetbaar uitziet..

Inmiddels zijn we terug in Tamale, van waar we door gaan reizen naar Accra, om onze laatste weekjes aan de kust door te brengen. Nog maar vier weken te gaan en dan zit het er alweer op!

Liefs, Maaike