Akwaaba obruni!

Akwaaba obruni!

Onze eerste week in Ghana zit er alweer op! Langzaam beginnen we een beetje te wennen aan het leven en de gewoontes hier, en dat betekent vooral wachten, veel wachten.. Zo vertrekt de trotro (het openbaar vervoermiddel hier) pas als hij vol zit, en moet je niet raar opkijken als iemand een uur te laat voor een afspraak komt, of zelfs helemaal niet komt opdagen. Waar we ook erg aan moeten wennen, is dat we hier op straat door iedereen nageroepen worden: obruni, obruni! (blanke, blanke!) Mensen raken je allemaal aan en sissen naar je om aandacht te krijgen. We hebben in de eerste week al meerdere huwelijksaanzoeken gehad.

We verblijven de komende weken op de compound van Marlieke en Yao bij Kokobeng, een klein dorpje in the middle of nowhere. Hier hebben we onze eigen slaapkamer, met (koude) douche en wc. Achter de compound is een enorme tuin, waar kippen, geiten en een puppy van acht weken rondlopen. Goed voor elkaar dus! Wat wel jammer is, is dat we een uur met de trotro moeten reizen om in Kumasi te komen. Als we dus wat dingen willen kopen of even willen internetten moeten we daar een halve dag voor uittrekken. Verder valt hier elke avond om 19 uur de stroom uit en wordt het al om 18 uur donker, dus ’s avonds liggen we al vroeg te slapen.

Het vrijwilligerswerk in de kliniek is erg leuk! Elke ochtend worden we om kwart over 8 opgehaald, door Laurence die ons naar Fuase (een ander klein dorpje) brengt. Veel dorpen hebben hier een eigen kliniek, omdat mensen geen vervoer hebben om naar een ziekenhuis in de stad te reizen. Ze moeten vaak lange afstanden lopen om bij de kliniek te komen. De klinieken hebben beperkte mogelijkheden, er worden bijvoorbeeld geen operaties uitgevoerd. Ernstige gevallen moeten dus als nog naar de stad verwezen worden.

De diagnostiek in de kliniek is heel eenvoudig. Er zijn veel patiënten en er is weinig tijd, dus lichamelijk onderzoek wordt niet veel gedaan, laat staan aanvullend onderzoek. Omdat alle mensen in Ghana een ziektekostenverzekering hebben, worden medicijnen makkelijk voorgeschreven. Heb je koorts? Dan heb je vast malaria, dus dan krijg je een kuur. Heb je buikpijn? Dat is een infectie in de buik, dus antibiotica. Hoesten? Luchtweginfectie, dus ook antibiotica. We hebben aan Constance, de directrice van de kliniek, geprobeerd uit te leggen dat je door zoveel antibiotica te geven ook veel resistentie krijgt. Zij was het daar wel mee eens, maar volgens haar voelen mensen zich hier niet geholpen als ze geen medicijnen krijgen. Ze hebben geen tijd om een week rust te nemen zoals wij in Nederland zouden doen, want dan kunnen ze niet werken en dus geen geld verdienen. Als ze geen medicijnen krijgen gaan ze naar een andere kliniek, in de hoop dat ze daar beter geholpen worden.

Twee dagen per week lopen we mee op de maternity ward , een aparte afdeling van de kliniek. Hier komen alle zwangere vrouwen voor controle. Het meelopen hier is erg leuk, omdat we veel kunnen helpen bij de onderzoeken. Zo hebben we meteen de eerste dag geleerd hoe we door aan de buik te voelen, de zwangerschapsduur kunnen bepalen. Patricia, de verloskundige, wil ons binnenkort ook zelf een bevalling laten doen, dus ik ben benieuwd!

Afgelopen weekend zijn we met drie andere vrijwilligers naar lake bosumtwe geweest. Dit is een groot meer dat ontstaan is na een meteorietinslag, waar je heerlijk kan relaxen en zwemmen. Het was een super weekend! Jammer genoeg gaan de andere vrijwilligers deze week terug naar Nederland, dus dan blijven Adrie en ik samen over.

Tot zover mijn eerste update! Ik hoop snel weer een nieuwe blog te kunnen plaatsen, maar dat hangt er vanaf wanneer ik weer in Kumasi kom! Mijn Nederlandse telefoonnummer bestaat niet meer, dus smsen/ bellen kan op mijn nieuwe nummer: 00233243491243

Liefs, Maaike