Alweer een week voorbij!

Maa ha, et te sein? Of terwijl: goedemiddag, hoe gaat het met jullie? Ons Twi begint al een beetje beter te worden. En dat mag ook wel, want de meeste patiënten in de kliniek waar we werken spreken geen Engels. Mijn Twi-naam is Eefija, omdat ik op vrijdag geboren ben. De mensen hier noemen me ook vaak zo, omdat ze mijn Nederlandse naam niet kunnen onthouden.

Vrijdag en zaterdag ben ik flink ziek geweest. Ik was even bang dat ik malaria had, maar gelukkig was de malariatest negatief. Toen Adrie in de kliniek vertelde dat ik met koorts op bed lag, wilden ze me het liefst meteen opnemen en aan het infuus leggen: “She has to come here, white people can’t stand malaria!’ Ik was blij dat ik lekker in mn eigen bedje op de compound in Kokobeng lag. Ik heb daardoor vrijdag wel mijn eerste bevalling gemist. Echt jammer, nu wachten op de volgende dus!

Zaterdag hebben we drumles op de compound gehad. Leuk, maar het is echt veel moeilijker dan het lijkt! Die Afrikanen hebben een veel beter ritmegevoel dan wij, en daarom verwachten ze van ons dat wij het net zo snel oppikken als zij. We hebben het bijna twee uren geprobeerd, maar we konden onze drumleraar niet aan het verstand krijgen dat hij het wat langzamer moest voordoen. Ben dus helaas nog steeds geen volleerde Afrikaanse drummer.

Zondag heeft Marlieke ons de waterbron van Kokobeng laten zien. Dit is een heilige plek, waar de kinderen uit het dorp drie keer per dag water gaan halen. Ze dragen rustig 20 liter water op hun hoofd, waarmee ze dan een heel stuk de heuvel op moeten lopen. Als er een baby geboren is, gaan de Ghanezen hun dank betuigen door offers brengen bij de bron. Er liggen dus onder andere allemaal flessen Schnaps (drank), omdat dat hier een kostbaar goed is. Zonde!

In de kliniek gaat alles zijn gangetje. Zo nu en dan komt er weer eens een bijzonder geval binnen. Zo was er vorige week een vrouw die het topje van haar vinger miste. Het was afgebeten door een andere vrouw waar ze ruzie mee had. Ze had het nog ingeslikt ook! Wij helpen zelf elke ochtend met het verzorgen van dit soort wonden. Omdat de mensen hier gewend zijn om kruidenmengsels op hum wonden te smeren, komen er echt hele grote, geinfecteerde wonden voorbij. Ze vinden ons hier veel te lief bij het schoonmaken en verbinden. Je moet de mensen vooral veel pijn doen, dan weet je zeker dat je het goed doet.

Gisteren waren we al vroeg klaar met werken en zijn we ‘s middags de markt van Kumasi op geweest. Dit is de grootste markt van West-Afrika en ze verkopen er werkelijk alles. We hebben een mooi stofje gekocht, waar we morgen een broek van laten maken. Je hebt hier in elk dorp wel een naaister, die voor weinig geld de mooiste kleren maakt. Foto volgt!

Komend weekend gaan we naar Nkoranza, om het project Hand in Hand te bezoeken. Dit is een project, opgericht door een Nederlandse arts, waar ongeveer 70 verstandelijk beperkte kinderen worden opgevangen. Van hieruit willen we ook Boabeng, een apenpark en Kintampo Falls gaan bezoeken. Een vol programma dus, we hopen dat het allemaal in een weekend lukt!

Tot zover mijn update van deze week. Het lukt me niet om de foto’s op deze site te zetten, omdat de bestanden te groot zijn. Kijk hiervoor dus op facebook en picasa (link staat bij de vorige blog).

Liefs Maaike