Nkoranza

Op dit moment is het hier 35 graden en zit ik lekker in het zonnetje mijn nieuwe blog te schrijven. (Ik hoorde dat het in Nederland alleen maar regent en heel koud is, dus ik dacht laat ik jullie eens lekker jaloers maken.) We zijn hier nu al bijna vier weken, de tijd vliegt!

Afgelopen weekend zijn Adrie en ik naar Nkoranza geweest. We mochten wat eerder weg bij de kliniek, waardoor we meteen de trotro naar Kumasi te nemen, om van daar uit verder te reizen. Naast ons in de tro zat een hele aardige mevrouw, die een beetje Engels sprak. Toen ze hoorde dat we naar Nkoranza moesten, zei ze dat we met haar mee moesten gaan. Wij, goed opgevoede Nederlanders, durfden eigenlijk niet zo goed zomaar een vreemde te volgen, maar we deden het toch maar. Na drie verschillende trotro’s in en uitgestapt te zijn, die ze allemaal voor ons betaalde, leverde ze ons af bij een tro die rechtstreeks naar Nkoranza ging. Ze haalde de kaartjes voor ons, waarna ze gewoon weer weg ging. Wij waren helemaal verbaasd, dat iemand haar hele eigen reis omgooit om ons de weg te wijzen!

In Nkoranza hebben we 2 nachten geslapen bij het Hand in Hand project. Bij dit project, dat is opgezet door een Nederlandse arts, worden ongeveer 70 verstandelijk beperkte kinderen opgevangen. Veel gehandicapte kinderen worden in Ghana verstoten, omdat hun ouders niet voor ze kunnen zorgen, of omdat ze denken dat ze onder invloed van boze geesten zijn. De sfeer bij het project was zo bijzonder! Als we ’s ochtends uit ons hutje kwamen, kwamen alle kinderen op ons af rennen, om te knuffelen, opgetild te worden en alles op het terrein te laten zien. We hebben twee geweldige dagen gehad en denken erover om nog eens terug te gaan.

Vanuit Nkoranza hebben we zaterdag de Kintampo Falls bezocht. De reis duurde helaas veel langer dan gepland, zoals altijd hier. Het had ’s nachts geregend, waardoor de weg onbegaanbaar was geworden en we dus moesten omrijden. In plaats van een uur,zoals in onze reisgids stond, zijn we drie uren onderweg geweest en toen moesten we ook nog terug. De watervallen zelf waren echt heel mooi! Wat alleen jammer was, was dat wij de enige blanken daar waren. De Ghanezen die er waren vonden ons dus veel interessanter dan de watervallen en begonnen allemaal foto’s van ons te maken! We zijn dus maar snel weer weggegaan.

Zondag hebben we het apenpark bij Boabeng-Fiema bezocht. Heel leuk, de apen leven hier gewoon tussen de mensen en hebben zelfs een eigen begraafplaats! We werden rondgeleid en mochten de apen voeren. Helaas lukte het ons na de tijd niet om weer weg te komen, we hebben anderhalf uur op het heetst van de dag in het dorp gewacht totdat er eindelijk eens een taxi voorbij kwam. Ondertussen maar een beetje gekletst met de kinderen in het dorp. Er was een jongetje die heel graag mijn schoenen wilden hebben. Toen we vertelden dat die in Nederland 80 cedi (40 euro) kosten, schrok hij nogal en begon hij te smeken, dat hij geen geld had en dat zulke schoenen op de markt in Kumasi maar 1 cedi kosten. Ik heb ze toch maar zelf gehouden.

Maandag heb ik voor het eerst een bevalling gezien in de kliniek! Een bevalling gaat hier, zoals alles, heel anders dan in Nederland.Net als bij de wondverzorging kennen ze geen medelijden en pakken ze de vrouwen flink aan. Toen het meisje niet hard genoeg perste, werd ze een paar keer geslagen, om te zorgen dat ze harder zou gaan persen. Ze hoefde eigenlijk niet ingeknipt te worden, maar Isha, verloskundige in opleiding, moest dat leren, dus ze deed het toch maar. Toen de baby geboren was, werd hij eerst in een doek gelegd en in een hoekje gegooid, waarna ze eerst de moeder gingen hechten en de verloskamer gingen schoonmaken. Pas toen dat klaar was werd er aandacht aan de baby besteed, hij werd gewassen, gewogen en gemeten, waarna ook de moeder hem voor het eerst mocht zien. Ik weet niet of ik nu ik dit gezien heb ooit nog kinderen wil, en als ik ze wil, dan in ieder geval niet in Afrika!

De rest van de week was het heel rustig in de kliniek. Wij kunnen steeds meer zelf doen, wat wel heel leuk is. We hebben de nurses foto’s van thuis laten zien, dat vonden ze echt heel bijzonder! Vooral de foto’s van sneeuw, want dat hebben ze hier nog nooit gezien. Dat je kan schaatsen op open water,zonder te verdrinken, kunnen ze zich al helemaal niet voorstellen. Ze willen allemaal naar Nederland komen, omdat ze denken dat het daar geweldig is. Wij blijven volhouden dat het bij ons altijd koud is en regent, dus dat ze veel beter in Ghana kunnen blijven.

Tot zover mijn update uit het heerlijk warme Ghana. Ik hoor via mijn ouders en facebook wel dat veel mensen mijn blog lezen en leuk vinden, maar laat ook eens een berichtje achter! Dat vind ik leuk om te lezen, want ik krijg hier verder niet zoveel mee van wat er buiten Kokobeng op de wereld gebeurt ;-)

Liefs, Maaike